Zoals het er nu naar uitziet kunnen we u voorlopig helaas nog geen voorstellingen aanbieden. We zijn druk bezig met het samenstellen van een nieuw programma. Hierin zitten uiteraard ook een aantal verplaatste voorstellingen uit het vorige en dit seizoen. Wanneer we weer kunnen beginnen hangt af van de ontwikkelingen rondom het Coronavirus. Uiteraard houden wij u op de hoogte via deze website en via onze nieuwsbrieven. We houden de moed er in en hopelijk jullie ook!
Samen met 400 andere culturele instellingen verspreiden wij een boodschap van hoop. Wat begon als een hoopvolle tekst speciaal geschreven voor één theater werd al snel omarmd door de gehele culturele sector en groeide uit tot een poëtisch statement dat landelijk is verspreid.
Het kunstwerk, bestaande uit een column (geschreven door Jan Beuving) en een video (Bekijk hier de video!) gaat over de belofte van een lege zaal, waarin de magie van wat straks weer kan en mag sluimert. Wij kijken reikhalzend uit naar dat moment.
Klik hier voor meer informatie en een speciale winactie
HOE LANGER EEN ZAAL LEEG STAAT, HOE GROTER DE BELOFTE WORDT DIE IN HAAR WOONT.’
Lees hieronder de prachtige column van Jan Beuving.
‘Acteren is spelen met rook’, zei de grote acteur Han Bentz van de Berg ooit. En daarom is elke theatervoorstelling uniek: zodra het vervlogen is, komt dezelfde rook nooit meer terug. Geen applaus is ooit hetzelfde. Geen lach is gelijk. De zin die elke avond dezelfde woorden bevat, wordt geen twee keer eender uitgesproken. Nog nooit hebben twee noten precies even hard geklonken. De rook kringelt altijd anders.
Precies dat maakt een lege zaal zo magisch. Want kijk naar een lege zaal, en je droomt haar vol. Een lege zaal herbergt, net als een leeg voetbalveld, een belofte. De geur van een lege zaal is de geur van de toekomst. Je hoeft maar te wachten, en er komt iets moois.
Het afgelopen jaar waren onze zalen, noodgedwongen, leger dan ooit. En toch. Toch was het het jaar van de kunst. We herinneren ons allemaal de balkons waarop de Italianen Verdi zongen. Het we-zullen-doorgaan dat in Nederland aangeheven werd. Juist de kunst, die in de theaters zo weinig ruimte kreeg, heeft buiten de theaters ruimte gegeven. In huizen, in hoofden, in harten.
Onze deuren zijn al maanden op slot, of hoogstens op een kiertje geopend. De zalen zwijgen. Maar hoe langer een zaal leeg staat, hoe groter de belofte wordt die in haar woont. Straks, als we weer mogen, dan wordt alles ingelost. Hier wordt straks de kunst gemaakt die ons door de volgende crisis heen zal helpen. De zalen zijn nu misschien leeg, maar wel belofte-vol.
Wij zijn klaar om te spelen.
Wij wachten – met u – op de rook.
